Opis
Monocentropus balfouri
Najważniejsze cechy:
- szybki, nieagresywny
- nie posiada włosków parzących
- silny jad
- dla zaawansowanych
Skrócone informacje:
Monocentropus balfouri to jeden z najładniejszych pająków występujących na świecie. Opisany w 1897 roku przez Pococka. Gatunek endemiczny, występuje tylko na jednej wyspie na całym świecie – Sokotrze (Jemen). Ptasznik dorasta do 6 cm długości ciała (dc).
W kokonie może znajdować się nawet 100 osobników. Maluszki po przejściu na L1 mają około 8 mm. Wcześniej – podczas stadiów larwalnych – są karmione przez matkę. Z tego też powodu nie odbieramy kokonów tego gatunku. Więcej informacji na ten temat można znaleźć TUTAJ. M. balfouri ma cztery stadia nimf. Cechuje je wolny wzrost. Samice potrafią dożyć 15 lat.
Cechą szczególną Monocentropus balfouri jest tworzenie obszernych gniazd z pajęczyny.
Gatunek ten nadaje się do hodowli grupowej, kanibalizm prawie niezauważalny.
Od hodowcy:
Do hodowli osobników we wczesnych stadiach odpowiednie będzie pudełko hodowlane 8x8x7, dostępne także w formie zestawu. Kiedy pająk osiągnie 2 cm dc, pojemnik należy zmienić na pudełko hodowlane 12x12x11 lub pudełko z otwieranym wieczkiem 19x12x7.
Osobniki tego gatunku wytwarzają bardzo dużo pajęczyny. Jeżeli w aranżacji użyjemy małych patyków, cienkich gałązek, to pająki użyją ich jako rusztowania przy budowie efektownych gniazd.
M. balfouri możemy karmić raz w tygodniu – pokarmem nie większym niż długość ciała ptasznika. Gdy pająk będzie w początkowych stadiach (L1–L3) dobrym wyborem będzie karaczan turecki, wylęg. Pająk bardzo chętnie i szybko pobiera pokarm.
Ważne jest także zapewnienie odpowiedniej wentylacji w pojemniku oraz spryskiwanie wodą ścianki naprzeciwległej do gniazda pająka w celu umożliwienia pająkowi napicia się z kropelek wody. Gatunek ten nie toleruje zbyt wysokiej wilgotności. Wystarczy w tym przypadku spryskiwanie ścianek wodą, nie trzeba podlewać podłoża. M. balfouri rzadko pije wodę z miseczek umieszczonych na ziemi.
M. balfouri to jeden z pająków, który nadaje się na pierwszego silnie jadowitego ptasznika ze względu na to, że mimo dużego potencjału jadu jest to pająk silnie defensywny i bardzo rzadko przybiera postawę obronną, w większości przypadków ucieka do swojej nory.
Jest to według mnie jedyny gatunek, który nadaje się do hodowli grupowej.
