Caribena versicolor – Ptasznik wielobarwny

Caribena versicolor – Ptasznik wielobarwny

Gatunek opisany w 1837 roku przez Walckneaera.

Nazewnictwo

Nazwa angielska: Martinique Pinktoe Tarantula, Antilles Pinktoe Tarantula
Synonimy: Avicularia versicolor

Wygląd i rozmiary Caribena versicolor

Caribena versicolor to pająk średniej wielkości, uważany za jednego z najpiękniej ubarwionych pająków na świecie. Karapaks dorosłego osobnika jest koloru niebieskiego/turkusowego. Odwłok z charakterystycznym lusterkiem bardzo gęsto pokryty jest czerwonymi włoskami. Znajdują się także na nim włoski parzące. Odnóża podobnie jak i odwłok, pokryte są czerwonymi i fioletowymi włosami.

Caribena versicolor jest gatunkiem, który powiększa swoje gabaryty równomiernie. Nie występuje u nich typowy dla gatunków naziemnych z Ameryki Południowej skok przy wielkości 6-7 wylinki. Przy rozmiarze L6-7 i wielkości zaledwie 4-5 cm rozstawu nóg powoli zaczynają przybierać kolory dorosłego osobnika.

Samice dorastają do wielkości 12-14 cm rozstawu nóg i około 6 cm długości ciała. Samce są sporo mniejsze, chociaż ich gabaryty są uzależnione od warunków hodowlanych i ilości przyjmowanego pokarmu.

Długość życia

Długość ich życia zależna jest od płci oraz od warunków, w jakich są trzymane. Opisywany gatunek niestety nie żyje długo. Samice mogą dożywać do 6-7 lat. Samce około 2-3 lata, a po ostatniej wylince tylko kilka miesięcy.

Osobnik L1

Podrostek L5/6

Dorosły osobnik Caribena versicolor

Występowanie i biotop

Caribena versicolor na wolności występuje w Ameryce Południowej, na Martynice (wyspa morza Karaibskiego). Ptasznik ten zamieszkuje górne partie lasów deszczowych.

Cechy szczególne i ciekawostki

Caribena versicolor to gatunek nadrzewny, w naturze znajdowany w pęknięciach kory i w dziuplach drzew. Pająk ten plecie dużo pajęczyny, z której buduje gniazda na drzewach. Jest bardzo spokojnym, niezbyt szybkim ptasznikiem. Potrafi skakać na krótkie odległości. Jego charakter i temperament nie zmieniają się wraz z wiekiem.

Jad Ptasznika wielobarwnego jest dość słaby, porównywalny z siłą jadu pszczoły. Caribena versicolor nadaje się dla początkujących hobbystów, którzy mieli już do czynienia z ptasznikami. Posiada włosy parzące, które wyczesuje bardzo rzadko. Gatunek ten polecany jest na pierwszego ptasznika nadrzewnego. Trzeba jednak pamiętać o tym, że jest on wrażliwy na zbyt słabą wentylację i źle dobraną wielkość pokarmu. Jako karma najlepiej sprawdzą się owady szybko biegające, np. karaczan turecki czy świerszcz. Caribena versicolor bardzo niechętnie przyjmuje larwy, m.in. mącznika. Z powodu źle dobranej karmówki i niepoprawnie przygotowanego pojemnika hodowlanego krąży wokół C. versicolor mit gatunku „padliwego”.

Terrarium

Jako podłoże dobrze sprawdzi się włókno kokosowe. Utrzymanie wilgotności zapewni większa warstwa ziemi –powinna ona zajmować około 1/4 wysokości terrarium. W szkle powinniśmy umieścić schronienie, np. z dużej tuby korkowej ustawionej pionowo. Do terrarium nie wkładamy miski z wodą ze względu na to, iż Caribena versicolor rzadko schodzi na ziemię i nie pije z pojemników. Spija jednak wodę ze ścianek i roślin – dlatego też terrarium należy spryskiwać co kilka dni.

Młode osobniki powinny być trzymane w dopasowanych do ich rozmiarów pojemnikach. Ze względu na rozmiary osobników L1 i tryb ich życia, sosjerki lub pojemniki na mocz będą najodpowiedniejsze. Pudełko dla młodych osobników wymaga właściwego przygotowania. Małe C. versicolor potrzebują odpowiedniej wentylacji, dlatego musimy o nią zadbać robiąc w pojemniku otwory nad powierzchnią podłoża, na przeciwnej ściance pod pokrywką oraz w wieczku. W środku umieszczamy element dekoracji, najlepiej taki, który nie będzie pleśniał– sztuczną roślinkę lub skrawek tuby korkowej. Maluchy zazwyczaj tworzą gniazdo pod wieczkiem pudełka, dlatego najlepiej, gdy będzie ono przeźroczyste.

Optymalnym pojemnikiem jest ten, który zapewni wielokrotność wielkości pająka w powierzchni poziomej. Dla przykładu – jeżeli pająk stojąc na płaskiej powierzchni zajmuje 1 × 1 cm, pojemnik powinien być rozmiaru minimum 3 × 3 cm. Wysokość pojemnika musi być większa od jego szerokości. Terrarium zwiększamy wraz ze wzrostem pająka.

Temperatura i wilgotność

Temperatury panujące na terenie, gdzie występuje Caribena versicolor, w zależności od pory roku, wahają się w dzień od 25˚C do 28˚C ze spadkami nocnymi w granicach 22˚C-24˚C. Wilgotność należy zapewnić na poziomie około 70-85%. Gatunek ten nie lubi przesuszeń podłoża.

Dymorfizm płciowy

Samice Caribena versicolor po osiągnięciu dojrzałości (przy 4,5 cm ciała) nie są dużo większe od samców. U męskiego przedstawiciela gatunku po ostatniej wylince pojawiają się narządy kopulacyjne na końcach nogogłaszczek – bulbusy. Samce nie posiadają haków na goleniach. Praktycznie nie ma różnic w ubarwieniu. Płeć można rozpoznać po budowie płytki płciowej, poprzez penetrację miękką pęsetą szczeliny płciowej. Najpewniejszą metodą jest jednak sprawdzanie prawidłowo rozłożonej wylinki.

Rozmnażanie Caribena versicolor

Do kopulacji potrzebujemy dorosłych osobników. Samica powinna mierzyć minimum 4,5 cm długości ciała (dc), mierząc ciało zaraz po wylince, a przed rozkarmeniem. Nie dopuszczamy zbyt małych samic, ponieważ duży wysiłek przy tworzeniu kokonu i opiece nad nim może doprowadzić nawet do przedwczesnej śmierci samicy. Napełnionego samca dopuszczamy do partnerki w jej terrarium. Samice nie przejawiają dużej agresji w stosunku do płci przeciwnej. Jednak dobrze jest nakarmić samicę, by nie pokusiła się o łatwy posiłek. Zaloty mogą potrwać dłuższą chwilę, ale sam proces kopulacji trwa kilka minut. Po całym akcie samiec będzie chciał szybko uciec, żeby nie zostać zaatakowanym – trzeba zapewnić mu drogę ucieczki.

Po udanej kopulacji przez pierwsze kilka tygodni obficie karmimy przyszłą matkę, by zapewnić jej materiał do wyprodukowania jaj. W terrarium musimy utrzymać optymalną temperaturę 25˚C-28˚C i wilgotność na poziomie 70-80%. Samica sporządza kokon w formie luźnej kuli, którą opiekuje się przez czas rozwoju potomstwa. Inkubacja nimf może sprawić kłopoty i zdarza się, że młode osobniki nawet w stadium N2, chwilę przed przejściem na L1, zdychają bez wyraźnej przyczyny. Dlatego najlepiej zostawić kokon samicy aż do chwili, gdy sama go otworzy. Jeśli jednak zdecydujemy się na samodzielną inkubację, nie odbieramy kokonu przed upływem 45 dni ze względu na to, że nimfy stadium pierwszego (N1) pojawiają się po około 5 tygodniach. Opieka nad N1 może przysporzyć dużych kłopotów i sprawić, że stracimy sporo przyszłego przychówku, a nawet cały kokon, w którym może znajdować się około 200 osobników.