Neoholothele incei

Neoholothele incei

Gatunek opisany w 1898 roku przez Cambridge’a.

Nazewnictwo

Nazwa angielska: Trinidad Olive
Synonimy: Holothele incei

Wygląd i rozmiary Neoholothele incei 

Neoholothele incei to jeden z mniejszych, najpopularniejszych pająków występujących w hodowlach. Karapaks dorosłego osobnika jest czarny ze złotym wzorem w formie rozchodzących się promieni. Na złotym – wpadającym w kolor oliwkowy – odwłoku, można zauważyć ciemniejsze, poprzeczne pasy. Odnóża N. incei są szarooliwkowe.

Maluchy w stadium L1 (około 1 cm w rozstawie odnóży) nie są podobne do osobników dorosłych. Złote włoski to ich jedyna wspólna cecha. Karapaks młodych pająków jest jednolicie czarny z metalicznym, niebieskim poblaskiem. Ich odwłok ma kolor brązowy. Po około 5-6 wylince wygląd maluchów staje się wierną kopią ubarwienia dorosłego osobnika płci żeńskiej.

Neoholothele incei to gatunek, który powiększa swoje gabaryty równomiernie. Nie występuje tu typowy dla gatunków naziemnych z Ameryki Południowej skok przy wielkości 6-7 wylinki. Pająki rosną bardzo szybko.

Samice dorastają do wielkości 6-7 cm rozstawu nóg i około 4,5 cm długości ciała. Samce są sporo mniejsze, chociaż ich gabaryty są uzależnione od warunków hodowlanych i ilości przyjmowanego pokarmu.

Długość życia

Długość ich życia zależna jest od płci oraz od warunków, w jakich są trzymane. Samice mogą dożywać do 7-8 lat. Samce około 1-2 lata, a po ostatniej wylince najczęściej tylko kilka miesięcy.

Występowanie i biotop

Neoholothele incei na wolności występuje w lasach deszczowych Trynidadu, Tobago oraz Wenezueli.

Cechy szczególne i ciekawostki

N. incei to gatunek naziemny, w naturze znajdowany u podstaw pni drzew, pod suchymi liśćmi i gałęziami leżącymi na ziemi. Kopie małe norki lub adaptuje już znalezione gniazda. Przedstawiciele gatunku Neoholothele incei wytwarzają bardzo duże ilości pajęczyny. Ich charakter i temperament nie zmieniają się wraz z wiekiem. Zarówno młody, jak i dorosły pająk woli uciec do gęsto oplecionej pajęczyną nory niż atakować. Jad opisywanego ptasznika jest dość słaby, porównywalny z siłą jadu pszczoły.

Noeholothele incei to dosyć spokojny, jednak bardzo szybki gatunek – z tego powodu nie nadaje się dla początkujących hobbystów. Dedykowany jest osobom, które miały już kontakt z ptasznikami. Gatunek ten polecany jest na jednego z pierwszych szybkich ptaszników.

Jako karma najlepiej sprawdzą się owady szybko biegające, np. karaczan turecki czy świerszcz. Larwą mącznika także nie pogardzi, jednak trzeba obserwować czy podany pokarm zostanie upolowany. Jeśli ptasznikowi nie uda się tego zrobić, larwę należy usunąć z jego pojemnika.

Noeholothele incei jest gatunkiem często polecanym do hodowania w grupach. Niestety jak u każdych innych ptaszników występuje tu zjawisko kanibalizmu. Żeby zredukować ilość ponoszonych strat wśród hodowli grupowej należy młode osobniki trzymać razem od rozmiaru L1, bardzo obficie karmić i zapewnić dużą liczbę kryjówek. Trzeba jednak pamiętać, że wcześniej czy później populacja w grupie zostanie silnie zmniejszona przez zabijające się wzajemnie pająki. Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że w końcu zostanie nam tylko jeden, najsilniejszy osobnik.

Istnieje także odmiana kolorystyczna Noeholothele incei o nazwie „Gold”.

Terrarium dla Neoholothele incei

Optymalne terrarium dla tego gatunku powinno mieć wymiary 20x20x15 cm (długość x szerokość x wysokość). Najlepiej jeśli będzie otwierane w formie gilotyny, której pająk nie może sam otworzyć. Możemy także zastosować terrarium otwierane u góry w formie pokrywki.

Jako podłoże dobrze sprawdzi się włókno kokosowe. Utrzymanie wilgotności zapewni większa warstwa ziemi – powinna ona zajmować około 1/4 wysokości terrarium. W szkle powinniśmy umieścić schronienie, np. z tuby korkowej ustawionej poziomo. Warto urozmaicić wystrój terrarium o różne elementy dekoracji, które zostaną efektownie oplecione pajęczyną. Ptaszniki rzadko piją z misek, jednak gdy nie spryskujemy ścianek terrarium, a podlewamy podłoże dla utrzymania wilgotności, alternatywą dla pająka będzie pojemnik z wodą.

Młode osobniki powinny być trzymane w dopasowanych do ich rozmiarów pojemnikach. Ze względu na rozmiary osobników L1 i tryb ich życia, sosjerki lub pojemniki na mocz będą najodpowiedniejsze. Pudełko dla młodych osobników wymaga właściwego przygotowania. W środku umieszczamy element dekoracji, najlepiej taki, który nie będzie pleśniał – sztuczną roślinkę lub skrawek tuby korkowej. Maluchy od samego początku plotą duże ilości pajęczyny.

Optymalnym pojemnikiem jest ten, który zapewni wielokrotność wielkości pająka w powierzchni poziomej. Dla przykładu – jeżeli pająk stojąc na płaskiej powierzchni zajmuje 1 × 1 cm, pojemnik powinien być rozmiaru minimum 3 × 3 cm. Wysokość pojemnika musi być większa od jego szerokości. Terrarium zwiększamy wraz ze wzrostem pająka.

Temperatura i wilgotność

Temperatury panujące na terenie, gdzie występuje Neoholothele incei, w zależności od pory roku, wahają się w dzień od 25˚C do 28˚C ze spadkami nocnymi w granicach 20˚C-25˚C. Wilgotność należy zapewnić na poziomie około 70-80%. Gatunek ten nie lubi przesuszeń podłoża.

Dymorfizm płciowy

Samice Noeholothele incei po osiągnięciu dojrzałości (przy 3-3,5 cm ciała) nie są dużo większe od samców. U męskiego przedstawiciela gatunku po ostatniej wylince pojawiają się narządy kopulacyjne na końcach nogogłaszczek – bulbusy. Samce posiadają też haki na goleniach.

Praktycznie nie ma różnic w ubarwieniu dorosłych osobników.

Płeć można rozpoznać po budowie płytki płciowej, poprzez penetrację miękką pęsetą szczeliny płciowej. Najpewniejszą metodą jest jednak sprawdzanie prawidłowo rozłożonej wylinki.

Rozmnażanie Neoholothele incei 

Do kopulacji potrzebujemy dorosłych osobników. Samica powinna mierzyć minimum 3 cm długości ciała (dc), mierząc ciało zaraz po wylince, a przed rozkarmeniem. Nie dopuszczamy zbyt małych samic, ponieważ duży wysiłek przy tworzeniu kokonu i opiece nad nim może doprowadzić nawet do przedwczesnej śmierci samicy. Napełnionego samca dopuszczamy do partnerki w jej terrarium. Zdarza się, że samice przejawiają dużą agresję w stosunku do płci przeciwnej. Dobrze jest nakarmić samicę, by nie pokusiła się o łatwy posiłek. Zaloty mogą potrwać dosyć długo, a sam proces kopulacji trwa od kilku do kilkunastu minut. Po całym akcie samiec będzie chciał szybko uciec, żeby nie zostać zaatakowanym – trzeba zapewnić mu drogę ucieczki.

Po udanej kopulacji obficie karmimy przyszłą matkę, by zapewnić jej materiał do wyprodukowania jaj. W terrarium musimy utrzymać optymalną temperaturę 25˚C-28˚C i wilgotność na poziomie 70-80%.

Często się zdarza, że kokon wytwarzany jest już po 2 tygodniach od kopulacji. Samica sporządza kokon w formie luźnej kuli, którą opiekuje się przez czas rozwoju potomstwa. Nie odbieramy kokonu przed 3. tygodniem ze względu na to, że nimfy stadium pierwszego (N1) pojawiają się po około 3 tygodniach.

Opieka nad N1 może przysporzyć kłopotów i sprawić, że stracimy sporo przyszłego przychówku. Położenie maluchów na mokrym podłożu może spowodować rozwój pleśni i śmierć młodych pajączków.

Nimfy stadium drugiego (N2) mogą się pojawić po 4-5 tygodniach od wylania jaj. Maluszki przechodzą na L1 (linienie pierwsze) nawet po 2 miesiącach od złożenia kokonu. W kokonie może znajdować się około 200 osobników.

Warto zostawić kokon samicy aż do chwili, gdy sama go otworzy. Młode osobniki mogę przebywać wraz z matką aż do 2-3 wylinki. Może jednak wystąpić kanibalizm przy mało obfitym karmieniu.

Cechą szczególną Neoholothele incei jest robienie dwóch, a nawet trzech kokonów po jednej kopulacji. Z każdym kolejnym kokonem liczba maluchów znajdujących się w nim maleje.