Harpactira pulchripes

Harpactira pulchripes

Gatunek opisany w 1901 roku przez Pococka.

Nazewnictwo

Nazwa angielska: Golden Blue Leg Baboon
Synonimy: brak

Wygląd, długość życia i rozmiary Harpactira pulchripes

Nieduży pięknie ubarwiony ptasznik. Karapaks i odwłok u dorosłego osobnika w kolorach żółci, beżu i jasnego brązu. Odnóża na pierwszy rzut oka szare z lekkim odcieniem błękitu, jednakże przy świetle zimnym ledowym nabierają jaskrawości i mienią się w odcieniach koloru niebieskiego. Maluchy w stadium L1, około 1 cm rozstawu odnóży, są szaro-żółte. Przy rozmiarze L3 zaczynają powoli nabierać wyraźniejszych kolorów. U podrostków, 2-3 cm długości ciała, przy dobrym oświetleniu zaczyna uwidaczniać się błękitny kolor, któremu towarzyszy intensywnie pomarańczowy karapaks, odwłok i pierwsza część odnóży krocznych.
Samice dorastają do wielkości 13 cm rozstawu nóg i około 5–6 cm długości ciała. Samce są sporo mniejsze, chociaż ich gabaryt jest uzależniony od warunków hodowlanych i ilości przyjmowanego pokarmu.
Długość życia nie jest jeszcze potwierdzona ze względu na niedługi okres, w którym Harpactira pulchripes gości w naszych hodowlach. Sugerując się innymi gatunkami z rejonu występowania opisywanego pająka, samica może dożywać 10–15 lat. Samce około 2–3 lat, a po ostatniej wylince tylko kilka miesięcy.

Występowanie i biotop

Opisywany gatunek na wolności występuje w Afryce, w Republice Południowej Afryki. Ptasznik ten zamieszkuje tereny trawiaste, kamieniste i dosyć suche; krajobraz przypomina sawannę i step.

Cechy szczególne i ciekawostki

Harpactira pulchripes plecie dosyć dużo pajęczyny i jest ciepłolubny. Mimo że jest uważany za gatunek naziemny, w naturze znajdowany jest w wykopanych przez siebie gniazdach w formie tuneli– zupełnie jak u typowych gatunków podziemnych. Jego charakter różni się od pozostałych przedstawicieli ptaszników z Afryki. Nie cechuje się dużą agresywnością jak ma to miejsce przy rodzaju Pterinochilus czy Ceratogyrus. Jednakże jest dosyć szybki, a jad, jak u wszystkich gatunków Afryki, jest silny. Z tego powodu nie nadaje się dla początkujących hobbystów. Nie posiada włosków parzących.

Terrarium dla Harpactira pulchripes

Optymalne terrarium dla tego gatunku powinno mieć wymiary 15x25x30 cm (długość x szerokość x wysokość), otwierane od góry (pokrywka) ze względu na ilość ziemi jaką potrzebuje do wykopania gniazda. Jako podłoże możemy zastosować wymieszane włókno kokosowe z piaskiem lub innym suchym materiałem. Warstwa podłoża powinna zajmować około 15–20 cm. Można także zastosować terraria o mniejszej wysokości (np. 20 cm), otwierane w formie gilotyny, jednakże należy wtedy zapewnić pająkowi schronienie np. z tuby korkowej położonej na płasko lub innego elementu dekoracji, który posłuży za norę. W terrarium możemy umieścić miskę z wodą wypełnioną małymi kamykami, które uchronią owady karmowe przed utopieniem. Ptaszniki rzadko piją z misek, jednakże, gdy nie spryskujemy ścianek terrarium, a podlewamy podłoże dla utrzymania wilgotności, alternatywą dla pająka będzie pojemnik z wodą.
Młode osobniki powinny być trzymane w dopasowanych do ich rozmiarów pojemnikach np. sosjerkach czy pojemnikach na mocz. „Kliszówki” także się nadają, jednak pająk w stadium L1 jest już dosyć duży, a po linieniu na L2 może mieć ciasno w tego typu „lokum”. Optymalnym pojemnikiem jest ten, który zapewni wielokrotność wielkości pająka w powierzchni poziomej. Dla przykładu – pająk stojąc na płaskiej powierzchni zajmuje 1×1 cm, pojemnik powinien być rozmiaru minimum 3×3 cm. Terrarium zwiększamy wraz ze wzrostem pająka.

Temperatura i wilgotność

Temperatury panujące na terenie, gdzie występuje Harpactira pulchripes, w zależności od pory roku, wahają się w dzień od 24˚C do 30˚C ze spadkami nocnymi w granicach 20˚C–24˚C. Wilgotność należy zapewnić na poziomie około 60-70%.

Dymorfizm płciowy

Samice tego gatunku po osiągnięciu dojrzałości są dużo masywniejsze od samca, niekiedy nawet dwukrotnie większe. U samca po ostatniej wylince pojawiają się narządy kopulacyjne na końcach nogogłaszczek – bulbusy. Praktycznie nie ma różnic w ubarwieniu. Płeć można rozpoznać po budowie płytki płciowej, poprzez penetrację miękką pęsetą szczeliny płciowej. Najpewniejszą metodą jest jednak sprawdzanie prawidłowo rozłożonej wylinki.

Rozmnażanie Harpactira pulchripes

Do kopulacji potrzebujemy dorosłych osobników.Samica powinna mierzyć minimum 4,5 cm długości ciała (dc), mierząc ciało zaraz po wylince, a przed rozkarmeniem. Nie dopuszczamy zbyt małych samic, ponieważ duży wysiłek przy tworzeniu kokonu i opiece nad nim może doprowadzić nawet do przedwczesnej śmierci samicy. Napełnionego samca dopuszczamy do partnerki w jej terrarium. Samicę trzeba dobrze nakarmić, by nie przejawiała dużej agresji w stosunku do samca. Zaloty mogą potrwać dłuższą chwilę, jednakże sam proces kopulacji nie trwa długo – kilka minut, a nawet kilkadziesiąt sekund. Po całym akcie samiec będzie chciał szybko uciec, by nie być zjedzonym – trzeba zapewnić mu drogę ucieczki.

Często zdarza się, że samice zjadają samce. Jest to spowodowane tym, że w chwilach niedoboru pokarmu w naturze to samiec jest gwarancją na rozwój jaj i przedłużenie gatunku– nie tylko poprzez przekazanie nasienia, ale także zapewnienie wartości odżywczych samicy. Po udanej kopulacji przez pierwsze kilka tygodni obficie karmimy przyszłą matkę, by zapewnić jej materiał do wyprodukowania jaj. W terrarium musimy utrzymać dosyć wysoką temperaturę, 28˚C–30˚C i wilgotność na poziomie 60%. Kokon jest robiony w formie wiszącego hamaku w gnieździe  samicy. Po około 3 tygodniach w środku pojawiają się nimfy stadium pierwszego (N1). Staramy się jednak zostawić kokon pod opieką samicy do 5 tygodnia. Opieka nad N1 może przysporzyć kłopotów i sprawić, że stracimy sporo przyszłego przychówku. Po tym okresie możemy odebrać kokon. Nimfy stadium drugiego (N2) mogą się pojawić po 4–5 tygodniach od wylania jaj. Maluszki przechodzą na L1 (linienie pierwsze) po około 6–8 tygodniach od złożenia kokonu.