Orphnaecus philippinus

Orphnaecus philippinus

Gatunek opisany w 1999 roku przez Schmidta.

Nazewnictwo

Nazwa angielska: Philippine tangerine
Synonimy: Selenobrachys philippinus

Wygląd, długość życia i rozmiary

Nieduży, ładnie ubarwiony ptasznik. Maluchy w stadium L1, około 1 cm rozstawu odnóży, są szaroczarne. Nie zmieniają barwy aż do 5–6 wylinki. Przy rozmiarze L7–8 zaczynają nabierać bardzo jaskrawego koloru, który z wiekiem pająka zaczyna blednąć. Całe ciało dorosłego osobnika przybiera kolor pomarańczowy.

Przedstawiciele gatunku Orphnaecus philippinus nie posiadają zbyt wielu włosków na ciele, co nadaje im aksamitny wygląd. Ich odnóża są dosyć długie i smukłe w porównaniu do innych gatunków – spowodowane jest to podziemnym trybem życia.

Samice dorastają do wielkości 13–14 cm rozstawu nóg i około 5–6 cm długości ciała. Samce są mniejsze, chociaż ich gabaryt jest uzależniony od warunków hodowlanych i ilości przyjmowanego pokarmu.

Długość życia Orphnaecus philippinus

Długość ich życia zależna jest od płci oraz od warunków, w jakich są trzymane. Samice mogą dożywać do 10 lat. Samce około 2–3 lata, a po ostatniej wylince tylko kilka miesięcy.

Występowanie i biotop

Orphnaecus philippinus na wolności występuje w Azji, na Filipinach na wyspie Negros. Ptasznik ten zamieszkuje tereny trawiaste i dosyć wilgotne (wysoka wilgotność spowodowana jest częstymi opadami deszczu, zwłaszcza w okresie monsunów).

Cechy szczególne i ciekawostki

O. philippinus plecie dosyć dużo pajęczyny i jest ciepłolubny. W naturze znajdowany jest w wykopanych przez siebie gniazdach w formie tuneli – jest typowym gatunkiem podziemnym. Jak większość przedstawicieli ptaszników z Azji, O. philippinus cechuje się dużą agresywnością, jednak w sytuacji zagrożenia ptasznik woli uciec do nory, atakuje w ostateczności. Jest bardzo szybki, a jego jad jest silny. Z tego powodu nie nadaje się dla początkujących hobbystów. Nie posiada włosków parzących.

Terrarium dla Orphnaecus philippinus

Optymalne terrarium dla tego gatunku powinno mieć wymiary 15x25x30 cm (długość x szerokość x wysokość), otwierane od góry (pokrywka) ze względu na ilość ziemi, jakiej potrzebuje do wykopania gniazda.  Można także zastosować terraria o mniejszej wysokości (np. 20 cm), otwierane w formie gilotyny, jednakże należy wtedy zapewnić pająkowi schronienie np. z tuby korkowej położonej na płasko lub innego elementu dekoracji, który posłuży za norę.

Odpowiednim podłożem będzie włókno kokosowe lub inny substrat, który utrzyma właściwy  poziom wilgotności (70–80%). Warstwa podłoża powinna zajmować około 15–20 cm. W terrarium możemy umieścić miskę z wodą wypełnioną małymi kamykami, które uchronią owady karmowe przed utopieniem. Ptaszniki rzadko piją z misek, jednakże, gdy nie spryskujemy ścianek terrarium, a podlewamy podłoże dla utrzymania wilgotności, alternatywą dla pająka będzie pojemnik z wodą.

Młode osobniki powinny być trzymane w dopasowanych do ich rozmiarów pojemnikach, np. sosjerkach czy pojemnikach na mocz. Kliszówki także się nadają, jednak pająk w stadium L1 jest już dosyć duży, a po linieniu na L2 może mieć ciasno w tego typu lokum. Optymalnym pojemnikiem jest ten, który zapewni wielokrotność wielkości pająka w powierzchni poziomej. Dla przykładu – jeżeli pająk stojąc na płaskiej powierzchni, zajmuje 1 × 1 cm, pojemnik powinien być rozmiaru minimum 3 × 3 cm. Wysokość pojemnika powinna być mniejsza od jego szerokości. Terrarium zwiększamy wraz ze wzrostem pająka.

Temperatura i wilgotność

Temperatury panujące na terenie, gdzie występuje Orphnaecus philippinus, w zależności od pory roku, wahają się w dzień od 25˚C do 28˚C ze spadkami nocnymi w granicach 22˚C–24˚C. Wilgotność należy zapewnić na poziomie około 70–80%.

Dymorfizm płciowy

Samice gatunku Orphnaecus philippinus po osiągnięciu dojrzałości są dużo masywniejsze od samców – niekiedy nawet dwukrotnie większe. U samca po ostatniej wylince, pojawiają się narządy kopulacyjne na końcach nogogłaszczek – bulbusy. Praktycznie nie ma różnic w ubarwieniu. Płeć można rozpoznać po budowie płytki płciowej, poprzez penetrację miękką pęsetą szczeliny płciowej. Najpewniejszą metodą jest jednak sprawdzanie prawidłowo rozłożonej wylinki.

Rozmnażanie Orphnaecus philippinus

Do kopulacji potrzebujemy dorosłych osobników. Samica powinna mierzyć ok. 5 cm długości ciała (dc), mierząc ciało zaraz po wylince, a przed rozkarmieniem. Nie dopuszczamy zbyt małych samic, ponieważ duży wysiłek przy tworzeniu kokonu i opiece nad nim może doprowadzić nawet do przedwczesnej śmierci samicy.

Napełnionego samca dopuszczamy do partnerki w jej terrarium. Samiec będzie zachęcał samicę stukaniem w podłoże, by ta opuściła norę i wyszła na powierzchnię. Samicę trzeba dobrze nakarmić, by nie przejawiała dużej agresji w stosunku do samca. Zaloty mogą potrwać dłuższą chwilę, jednakże sam proces kopulacji nie trwa długo – od kilkudziesięciu sekund do kilku minut. Po całym akcie samiec będzie chciał szybko uciec, by nie być zjedzonym – trzeba zapewnić mu drogę ucieczki. Często zdarza się, że samice zjadają samce. Jest to spowodowane tym, że w chwilach niedoboru pokarmu w naturze to samiec jest gwarancją na rozwój jaj i przedłużenie gatunku – nie tylko poprzez przekazanie nasienia, ale także zapewnienie wartości odżywczych samicy.

Po udanej kopulacji przez pierwsze kilka tygodni obficie karmimy przyszłą matkę, by zapewnić jej materiał do wyprodukowania jaj. W terrarium musimy utrzymać dosyć wysoką temperaturę, 26˚C–28˚C oraz wilgotność na poziomie minimum 70%. Kokon sporządzany jest w formie kuli, którą samica opiekuje się przez czas rozwoju potomstwa.

Po około 3–4 tygodniach w środku pojawiają się nimfy stadium pierwszego (N1). Staramy się jednak zostawić kokon pod opieką samicy do 5 tygodnia. Opieka nad N1 może przysporzyć kłopotów i sprawić, że stracimy sporo przyszłego przychówku. Po tym okresie możemy odebrać kokon. Nimfy stadium drugiego (N2) mogą się pojawić po 5–6 tygodniach od wylania jaj. Maluszki przechodzą na L1 (linienie pierwsze) po około 2–2,5 miesiąca od złożenia kokonu, w którym może znajdować się od 100 do 300 osobników.