Poecilotheria regalis

Poecilotheria regalis

Poecilotheria regalis to gatunek opisany w 1899 roku przez Pococka.

Nazewnictwo

Nazwa polska: Ptasznik królewski
Nazwa angielska: Indian ornamental Tarantula
Synonimy: Ornithoctonus gadgili

Wygląd i rozmiary

Poecilotheria regalis to duży i bardzo atrakcyjnie ubarwiony ptasznik. Karapaks dorosłego osobnika jest biało-szary z pięknym czarny ornamentem w formie rozchodzących się czarnych promieni od fovea. Wzór z karapaksu ma swoje przedłużenie na odwłoku. Biały środek otoczony jest czarną obwódką i rozchodzą się od niego czarne pręgi. Reszta odwłoka jest w kolorze szarym. Cechą szczególną ubarwienia Ptasznika królewskiego jest biały pas na spodzie odwłoka. Odnóża dorosłego osobnika są naprzemiennie białe i czarne zaś od strony spodniej jaskrawożółte.

Maluchy w stadium L1 (około 1,5 cm w rozstawie odnóży) są szare, jednak po uważniejszej obserwacji da się zauważyć, że podobne są do dorosłych osobników – wskazuje na to ornament na karapaksie i wzór na odwłoku. Wygląd maluchów z każdą kolejną wylinką bardzo szybko się zmienia. Około 4-5 linienia pająk już przypomina dorosłą postać, zaś przy 7-8 wylince jest wierną kopią rodziców.

Samce Poecilotheria regalis w chwili osiągnięcia dojrzałości płciowej zmieniają swój wygląd. Przypominają ubarwieniem dorosłe samice, lecz ich kolor jest dużo bardziej wypłowiały i szary.

Opisywany gatunek powiększa swoje gabaryty równomiernie i bardzo szybko. Obserwowane są u Poecilotheria bardzo duże przyrosty po każdym zrzuceniu wylinki. Nie występuje tu typowy dla gatunków naziemnych z Ameryki Południowej skok przy wielkości 6-7 wylinki.

Samice dorastają do wielkości 18-20 cm rozstawu nóg i około 7-8 cm długości ciała. Samce są mniejsze, jednak zdarzają się bardzo duże osobniki, nie ustępujące wielkością samicom. Ich gabaryty są uzależnione od warunków hodowlanych i ilości przyjmowanego pokarmu.

Długość życia Poecilotheria regalis

Długość ich życia zależna jest od płci oraz od warunków, w jakich są trzymane. Samice mogą dożywać do 15 lat. Samce około 2-3 lata, a po ostatniej wylince najczęściej tylko kilka miesięcy.

Występowanie i biotop

Poecilotheria regalis na wolności występuje w Azji, na wzgórzach porośniętych lasami w Indiach.

Cechy szczególne i ciekawostki

Poecilotheria regalis to gatunek nadrzewny, w naturze znajdowany w pęknięciach kory, w dziuplach drzew, a także w pobliżu siedlisk ludzkich, m.in. w budynkach mieszkalnych. Jest mało agresywnym, ale bardzo szybkim ptasznikiem. Potrafi skakać na krótkie odległości.

Przedstawiciele gatunku P. regalis nie wytwarzają dużej ilości pajęczyny, jednak wnętrze ich nory zawsze jest wyścielone oprzędem.

Ich charakter i temperament praktycznie nie zmieniają się wraz z wiekiem. Zarówno młody, jak i dorosły pająk woli uciec niż atakować. Postawę agresywną przybierają tylko w chwili, w której nie mają drogi ucieczki.

Jad Ptasznika królewskiego jest silny przez co pająk ten nie nadaje się dla początkujących hobbystów. Ze względu na niski poziom agresji Poecilotheria regalis jest jednym z ptaszników, który dedykowany jest na pierwszego silnie jadowitego pająka. 

Poecilothreia regalis często polecany jest jako idealny pająk do hodowli grupowej. Małe pająki bardzo długo tolerują się nawzajem, jednak z biegiem czasu liczba pająków w grupówce może się zmniejszać przez naturalnie występujący wśród wszystkich ptaszników kanibalizm .

Jako karma najlepiej sprawdzą się owady szybko biegające, np. karaczan turecki czy świerszcz. Ze względu na gabaryty opisywanego gatunku można go karmić także karaczanem argentyńskim czy madagaskarskim. Larwą mącznika lub drewnojada także nie pogardzi, jednak trzeba obserwować czy podany pokarm zostanie upolowany. Jeśli ptasznikowi nie uda się tego zrobić, larwę należy usunąć z jego pojemnika.

Terrarium dla Poecilotheria regalis

Optymalne terrarium dla tego gatunku powinno mieć wymiary 25x25x40 cm (długość x szerokość x wysokość). Najlepiej jeśli będzie otwierane w formie gilotyny, której pająk nie może sam otworzyć. Możemy zastosować terrarium o innych wymiarach, ale wysokość powinna mieć co najmniej 40 cm.

Jako podłoże dobrze sprawdzi się włókno kokosowe. Utrzymanie wilgotności zapewni większa warstwa ziemi – powinna ona zajmować około 1/4 wysokości terrarium. W szkle powinniśmy umieścić schronienie, np. z dużej tuby korkowej ustawionej pionowo. Ptaszniki rzadko piją z misek, jednak gdy nie spryskujemy ścianek terrarium, a podlewamy podłoże dla utrzymania wilgotności, alternatywą dla pająka będzie pojemnik z wodą.

Młode osobniki powinny być trzymane w dopasowanych do ich rozmiarów pojemnikach. Ze względu na rozmiary osobników L1 i tryb ich życia, sosjerki lub pojemniki na mocz będą najodpowiedniejsze. Pudełko dla młodych osobników wymaga właściwego przygotowania. W środku umieszczamy element dekoracji, najlepiej taki, który nie będzie pleśniał – sztuczną roślinkę lub skrawek tuby korkowej.

W hodowli grupowej wbrew pozorom trzeba zastosować dosyć małe i ciasne terrarium. Jeśli Poecilotheria będą miały mało przestrzeni życiowej oraz częsty kontakt z przedstawicielami swojego gatunku, poziom kanibalizmu może być zredukowany do niskich wartości.

Optymalnym pojemnikiem dla pojedynczego ptasznika jest ten, który zapewni wielokrotność wielkości pająka w powierzchni poziomej. Dla przykładu – jeżeli pająk stojąc na płaskiej powierzchni zajmuje 1 × 1 cm, pojemnik powinien być rozmiaru minimum 3 × 3 cm. Wysokość pojemnika musi być większa od jego szerokości. Terrarium zwiększamy wraz ze wzrostem pająka.

Temperatura i wilgotność

Temperatury panujące na terenie, gdzie występuje opisywany Poecilotheria, w zależności od pory roku, wahają się w dzień od 24˚C do 27˚C ze spadkami nocnymi w granicach 20˚C-24˚C. Często bywa jednak, że słupek rtęci wędruje powyżej 30’C. Wilgotność należy zapewnić na poziomie około 70-80%, a nawet 90%. W związku z występowaniem okresu małych opadów w regionie, gdzie występuje P. regalis, gatunek ten toleruje chwilowe przesuszanie podłoża w terrarium.

Dymorfizm płciowy

Samice Poecilotheria regalis po osiągnięciu dojrzałości (przy 6-6,5 cm ciała) są większe, masywniejsze i inaczej ubarwione od dorosłych samców. U męskiego przedstawiciela gatunku po ostatniej wylince pojawiają się narządy kopulacyjne na końcach nogogłaszczek – bulbusy.

Praktycznie nie ma różnic w ubarwieniu do dorosłości pająków. Samce po osiągnięciu dojrzałości płciowej zmieniają swój wygląd, stają się bardzo smukłe, nogi w stosunku do ciała się wydłużają, a ich kolor blednie.

Płeć można rozpoznać po budowie płytki płciowej, poprzez penetrację miękką pęsetą szczeliny płciowej. Najpewniejszą metodą jest jednak sprawdzanie prawidłowo rozłożonej wylinki.

Rozmnażanie Poecilotheria regalis

Do kopulacji potrzebujemy dorosłych osobników. Samica powinna mierzyć minimum 6 cm długości ciała (dc), mierząc ciało zaraz po wylince, a przed rozkarmeniem. Nie dopuszczamy zbyt małych samic, ponieważ duży wysiłek przy tworzeniu kokonu i opiece nad nim może doprowadzić nawet do przedwczesnej śmierci samicy.

Napełnionego samca dopuszczamy do partnerki w jej terrarium. Samice nie przejawiają agresji w stosunku do płci przeciwnej. Mimo wszystko trzeba dobrze nakarmić samicę przed kopulacją, by jednak nie pokusiła się o łatwy posiłek. Zaloty mogą potrwać bardzo długo. Często bywa, że samiec, który został wpuszczony do samicy, po długich i intensywnych zalotach staje w miejscu i nie kontynuuje tańca. Samica zazwyczaj nie przejawia agresji, dlatego można zostawić samca w terrarium partnerki nawet na kilka tygodni, jeśli jest ono wystarczająco duże.

Sam proces kopulacji trwa kilka sekund. Samiec dynamicznym ruchem wsuwa się pod samicę i przekazuje nasienie tylko jednym bulbusem. Po całym akcie samiec chce szybko uciec, żeby nie zostać zaatakowanym – trzeba zapewnić mu drogę ucieczki. Bardzo często zdarza się, że samiec po przekazaniu nasienia kontynuuje zaloty i taniec, a samica wycofuje się spokojnie do swojej nory.

Po udanej kopulacji, przez pierwsze kilka tygodni obficie karmimy przyszłą matkę, by zapewnić jej materiał do wyprodukowania jaj. Zazwyczaj nie ma problemu ze zrobieniem kokonu przez samicę. Żeby jednak mieć pewność, można spróbować wywołać kokon. Należy odtworzyć warunki jakie panują w ich naturalnym środowisku, czyli zmiany pór roku. Dopuszczamy pająki na wysokim poziomie wilgotności. Po całym akcie kopulacji przestajemy podlewać i spryskiwać terrarium i obniżamy temperaturę nawet do 23-24’C by odzwierciedlić zakończenie pory deszczowej w ich środowisku. Utrzymujemy taki stan przez około 4-5 tygodni. Następnie zaczynamy powoli podnosić wilgotność i temperaturę, by ostateczne po 2-3 tygodniach osiągnąć poziom 70-80% wilgotności oraz 26-27’C. Samice po takim zabiegu zazwyczaj tworzą kokon.

Samica sporządza kokon w formie luźnej kuli, którą opiekuje się przez czas rozwoju potomstwa. Nie odbieramy kokonu przed 4 tygodniem ze względu na to, że nimfy stadium pierwszego (N1) pojawiają się po około 3-4 tygodniach.

Opieka nad N1 może przysporzyć kłopotów i sprawić, że stracimy sporo przyszłego przychówku. Należy zapewnić im wilgotność na poziomie 80% i temperaturę 27-29’C. Położenie maluchów na mokrym podłożu może spowodować rozwój pleśni i śmierć młodych pajączków.

Nimfy stadium drugiego (N2) mogą się pojawić po 6-7 tygodniach od wylania jaj. Maluszki przechodzą na L1 (linienie pierwsze) nawet po 2-2,5 miesiącach od złożenia kokonu. Maluchy można zostawić ze sobą przez bardzo długi okres. W kokonie może znajdować się około 250 osobników.